De snoepwinkel Oerol
Blijf op de hoogte en volg Merel
02 Oktober 2012 | Nederland, Terschelling
‘Kent u deze al?’ Als een zelfverzekerde verkoopster kijk ik de rokende man op het strand enigszins dwingend aan. In mijn hand heb ik een klein asbakje. Inderdaad, ik ben gebombardeerd tot asbakverkoopster op Oerol. En wat voor één. Binnen een uur heb ik er 60 verkocht. Argumenten als ‘want we willen Terschelling toch met zijn allen schoon houden, nietwaar..?’ en ’wist u dat een zeemeeuw de sigarettenpeuken opeet en daarin kan stikken?’ slaan aan en de asbakjes vliegen als warme broodjes over de toonbank.
Al jaren staat het op mijn verlanglijst: Oerol bezoeken. Maar argumenten als ‘het is zo ver/ het is zo’n gedoe, je moet met trein, boot en fiets, zucht’ -kortom, slechte redenen- weerhielden mij ervan. Maar wie wil er nou niet de Terschellingse zeelucht opsnuiven met uitzicht op een zingende Tim Knol tussen de bomen? Juist. Dus dit is het jaar. Want dit is mijn jaar. En ik doe het in een keer goed. Als vrijwilliger dompel ik me een week onder in de weldaad van dennenbomen, ranke dansers, uniseks stellen van 50plus, en zeemeeuwen. Heel veel zeemeeuwen.
De reis gaat voorspoedig. Op treinstation Leeuwarden raak ik in gesprek met twee vrouwen met klapstoeltjes onder de arm, ook Oerol bezoekers. Ze kijken schuin achter me en vragen of ik alleen ga. Dat vinden ze een spannend idee. Mijn argument dat ik na vier maanden Azië een weekje Terschelling wel alleen aandurf blijkt afdoende.
Op de camping aangekomen blijken de vrijwilligers letterlijk tent aan tent te staan. We staan er immers gratis en voor niets, een vrijbrief voor de campingeigenaar om ons te behandelen als een kudde die graag warmte bij elkaar zoekt. Geen plaats voor scheerlijnen en schoenen voor de tent. Mijn buurmeisjes zijn half mijn leeftijd en hebben ook half zo veel slaap nodig als ik. Gelukkig heb ik vijf paar oordopjes meegenomen.
Oerol is een snoepwinkel. Prachtige natuur, relaxte mensen, inspirerend toneel en goede live muziek. Onverwachte artistieke uitspattingen schieten als paddenstoelen uit de grond. Zo fiets je nietsvermoedend over een dijk, en opeens staat er een 7-koppig dansgezelschap te fladderen als meeuwen, waarna ze even gemakkelijk als zeemeermin de zee in lijken te duiken. Achter een paar dennenbomen doemt plots een naaiatelier op, alwaar vrouwen naast de naaimachine ook de cello blijken te hanteren. Al vloekend versjouwen we modderige planken in de stromende regen totdat twee dames met gitaar onder het afdakje van de koffiebar beginnen te zingen. Mijn zelfmedelijden verdwijnt als regen voor de zon.
Wat heb ik geleerd? Als vrijwilliger is het van belang snel na aankomst een goede balans te vinden. Aan de ene kant wil je meedeinen op het echte hippiegevoel, anderzijds wil je je solidair opstellen als vrijwilliger, en ten slotte wil je zoveel mogelijk voorstellingen zien die op je lijstje staan. Het is een wankel evenwicht. Het ene moment scheur je kaartjes voor een voorstelling, om het volgende moment in het pikkedonker door de duinen te scheuren naar een andere voorstelling ‘die je echt niet mag missen’. Om de ochtend erna verkleed als robot omringt door 100 mensen in de regen op het strand te staan, alwaar een windvlaag je van je sokken blaast en je als een vlieger in zee werpt.
Maar na regen komt op Oerol gegarandeerd zonneschijn, in welke vorm dan ook. Zodat je kleding niet alleen opdroogt door de straling van buitenaf, maar ook van binnenuit.
Oerol, tot volgend jaar.
Al jaren staat het op mijn verlanglijst: Oerol bezoeken. Maar argumenten als ‘het is zo ver/ het is zo’n gedoe, je moet met trein, boot en fiets, zucht’ -kortom, slechte redenen- weerhielden mij ervan. Maar wie wil er nou niet de Terschellingse zeelucht opsnuiven met uitzicht op een zingende Tim Knol tussen de bomen? Juist. Dus dit is het jaar. Want dit is mijn jaar. En ik doe het in een keer goed. Als vrijwilliger dompel ik me een week onder in de weldaad van dennenbomen, ranke dansers, uniseks stellen van 50plus, en zeemeeuwen. Heel veel zeemeeuwen.
De reis gaat voorspoedig. Op treinstation Leeuwarden raak ik in gesprek met twee vrouwen met klapstoeltjes onder de arm, ook Oerol bezoekers. Ze kijken schuin achter me en vragen of ik alleen ga. Dat vinden ze een spannend idee. Mijn argument dat ik na vier maanden Azië een weekje Terschelling wel alleen aandurf blijkt afdoende.
Op de camping aangekomen blijken de vrijwilligers letterlijk tent aan tent te staan. We staan er immers gratis en voor niets, een vrijbrief voor de campingeigenaar om ons te behandelen als een kudde die graag warmte bij elkaar zoekt. Geen plaats voor scheerlijnen en schoenen voor de tent. Mijn buurmeisjes zijn half mijn leeftijd en hebben ook half zo veel slaap nodig als ik. Gelukkig heb ik vijf paar oordopjes meegenomen.
Oerol is een snoepwinkel. Prachtige natuur, relaxte mensen, inspirerend toneel en goede live muziek. Onverwachte artistieke uitspattingen schieten als paddenstoelen uit de grond. Zo fiets je nietsvermoedend over een dijk, en opeens staat er een 7-koppig dansgezelschap te fladderen als meeuwen, waarna ze even gemakkelijk als zeemeermin de zee in lijken te duiken. Achter een paar dennenbomen doemt plots een naaiatelier op, alwaar vrouwen naast de naaimachine ook de cello blijken te hanteren. Al vloekend versjouwen we modderige planken in de stromende regen totdat twee dames met gitaar onder het afdakje van de koffiebar beginnen te zingen. Mijn zelfmedelijden verdwijnt als regen voor de zon.
Wat heb ik geleerd? Als vrijwilliger is het van belang snel na aankomst een goede balans te vinden. Aan de ene kant wil je meedeinen op het echte hippiegevoel, anderzijds wil je je solidair opstellen als vrijwilliger, en ten slotte wil je zoveel mogelijk voorstellingen zien die op je lijstje staan. Het is een wankel evenwicht. Het ene moment scheur je kaartjes voor een voorstelling, om het volgende moment in het pikkedonker door de duinen te scheuren naar een andere voorstelling ‘die je echt niet mag missen’. Om de ochtend erna verkleed als robot omringt door 100 mensen in de regen op het strand te staan, alwaar een windvlaag je van je sokken blaast en je als een vlieger in zee werpt.
Maar na regen komt op Oerol gegarandeerd zonneschijn, in welke vorm dan ook. Zodat je kleding niet alleen opdroogt door de straling van buitenaf, maar ook van binnenuit.
Oerol, tot volgend jaar.
-
03 Oktober 2012 - 11:50
Marlies Sikkema:
Merel, genoten van je stukje. Al overwogen om reporter of journalist te worden?
Liefs, Marlies
Ga zo door met schrijven!!
Roeland -
03 Oktober 2012 - 12:52
Elma Dalhuijsen:
ik wil ook naar Oerol! -
03 Oktober 2012 - 17:28
Janna:
Merel wat een goed idee om te blijven schrijven!
Ik zit hier mee (na) te genieten van je speciale Oerol ervaringen tijdens een ietwat saaie congres-sessie, super!
Xx
-
05 Oktober 2012 - 15:04
Floris Kuiper:
Hi Merel,
Leuk geschreven en herkenbaar ook. De magie van Oerol is fenomenaal en ik ben blij dat jij dat ook hebt ervaren. Wens je nog vele Oerols toe!
Liefs,
Floris -
10 Oktober 2012 - 11:40
Sare:
Hi lieverd,
Super goed idee om te blijven bloggen! zit heerlijk mee te genieten!
Bel je gauw,
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
